​በመነኩሴው መነፅር… በጋዜጠኛ ሚካኤል ዲኖ

በአርምሞ  ውስጥ   ነበርኩ፡፡  …    ለሰዐታት በተቀመጥኩበት  በምናብ  ተነጥቄ   እንደሰፈፍኩ  ….   ምድሪቱ  እንደትንሽዬ   መስክ፣   የሰው   ልጆችም   ወዳልመረመሩት   መዳረሻ   እንደሚጣደፉ   ጉንዳኖች   ሆነው   ይታዩኝ   ነበር፡፡   ትውስታዬ   ጓሮ   በጊዜ   ስል ጥርሶች   አካሏ   የተበላ   ነገር   ግን   ነፍሷ   ያልተነካች   አንዲት   ያነበብኳት   ታሪክ   አለች፡፡ …  ለማንሳት   የፈለኩትን   ጥያቄም   ሆነ  ጥቁምታ   በውስጧ  ዘንቃለችና  ልንደርደርባት…                            

አንድ   በሐገሩ   ሁሉ   በሃይማኖተኝነቱ   የታወቀ   መነኩሴ   ነበር፡፡   ይህ  ሰው   በሃይማኖቱ   የተነሳ  አንድ እጁን  ያጣበት  አጋጣሚ   ነበረው፡፡…   እጁን   ከተቆረጠ ከዘመናት   በኋላ   ታዲያ   ባላሰበው   መንገድ   እጁን   ያጣለት   ጉዳይ   ስህተት  ሆኖ   ያገኘዋል፡፡  መነኩሴው ለረጅም  ግዜ  ስለጉዳዩ  ካሰላሰለ  በኋላ  ቆፍጠን  ብሎ ‹እጄን  ያጣሁበት  ጉዳይማ  ስህተት  ሊሆን  አይችልም  እንደነበረው  ይቀጥላል›  በማለት  ወሰነ፡፡

 በምናብ  ሰገነት  እየተመላለስኩ  ‹…የሰው  ልጅ የትናንቱ  ባርያ  ነው   ከተስፋ   ይልቅ   በትዝታ   ያምናል› እያልኩ  አስባለሁ፡፡…  ከሁሉም   ይልቅ   ግን   መላውን   የሰው  ዘር  በመነኩሴው  ውስጥ  ተመለከትኩት፡፡ አዝማሚያችንን   ሳየው፣  እንደመነኩሴው   ሁሉ   ዘመናችንን   የፈጀንበት   የሃይማኖት፣  የፖሊቲካ፣  የአኗኗር ዘይቤ  በድንገት  የተሳሳተ  መሆኑን  ብንረዳም መሰረታዊ   ለውጦችን   ለማድረግ  ወኔው  ያለን  አይመስልም፡፡

 አርምሞ   ህይወት  አይደለም፤  ህይወትን  በጥሞና  የሚመለከቱበት  ፋታ  እንጂ!  ምክንያቱም   በዛሬይቱ  ስልጣኔ  ተቀምጦ  ማሰብ  እጅግ  ከባድ  ነው :;  ከቢላ  የሚሰሉ  ቢሎች  በዙሪያችን   አሉና  መንቀሳቀስ  ግድ  ይለናል፡፡  አንዳንዴ  የጫናው  ክብደት  በምናብ  ካየነውም  ገዝፎ  ያዳፋናል፡፡